بهترین قرص برای روماتیسم مفصلی

بهترین قرص برای روماتیسم مفصلی

متوترکسات معمولا اولین دارویی است که برای آرتریت روماتوئید تجویز می‌شود. علاوه بر این، بهترین قرص بین افرادی که روماتیسم مفصلی دارند برای کاهش درد و التهاب ایبوپروفن یا ناپروکسن است. اما در کنار این موارد، داروها و قرص‌های دیگری هم وجود دارند که برای افراد مبتلا به این بیماری مناسب هستند و اهمیت زیادی دارند. به یاد داشته باشید که بهترین قرص باید توسط پزشک برای شما تجویز شود. ممکن است این داروها به تنهایی یا در ترکیب باهم مصرف شوند که در این صورت معمولا موثرتر هستند. انواع اصلی داروهای موثر برای روماتیسم مفصلی عبارتند از:

• داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
• اصلاح کننده‌های پاسخ بیولوژیکی (نوعی DMARD)
• گلوکوکورتیکوئیدها
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
• مسکن‌ها

در گذشته، پزشکان یک رویکرد محافظه کارانه و گام به گام را برای درمان این بیماری در پیش گرفته بودند. آنها ابتدا داروهای NSAID مانند ایبوپروفن را تجویز می‌کردند. اما امروزه پزشکان به سمت داروهای قوی‌تری برای بهبود علائم آسیب مفصلی رفته‌اند و می‌دانند که رویکرد تهاجمی اغلب موثرتر است. زیرا منجر به علائم کمتر، عملکرد بهتر، آسیب کمتر مفاصل و ناتوانی کمتر خواهد شد.

بیشتر بخوانید: کدام ویتامین به روماتیسم مفصلی کمک میکند؟

داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)

اگر مبتلا به آرتریت روماتوئید باشید، ممکن است پزشک شما توصیه کند که درمان با یکی از چندین نوع DMARD را ظرف چند ماه پس از تشخیص شروع کنید. این داروها اغلب می‌توانند با قطع فرآیند ایمنی که باعث افزایش التهاب می‌شود، پیشرفت بیماری را کند یا متوقف کنند. اما ممکن است تا 6 ماه طول بکشد تا کاملا موثر باشند.

• داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری، کیفیت زندگی بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری را تا حد زیادی بهبود بخشیده‌اند. آنها اغلب همراه با NSAIDها یا گلوکوکورتیکوئیدها استفاده می‌شوند که در این صورت ممکن است نیازی به سایر داروهای ضد التهاب یا مسکن نداشته باشید.
• از آنجایی که DMARDها سیستم ایمنی را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند سیستم ایمنی را برای مبارزه با عفونت‌ها نیز تضعیف کنند. این بدان معنی است که شما باید مراقب علائم اولیه عفونت باشید. در برخی موارد، ممکن است به آزمایش خون منظم نیز نیاز داشته باشید تا مطمئن شوید که دارو به سلول‌های خونی یا اندام‌های خاصی مانند کبد، ریه‌ها یا کلیه‌ها آسیب نمی‌زند. از جمله داروهای این دسته که می‌توانید آنها را تهیه کنید عبارتند از:
• هیدروکسی کلروکین
• متوترکسات
• سولفاسالازین
• آزاتیوپرین
• لفلودوماید

مینوسیکلین (مینوسین) یک آنتی بیوتیک از این گروه است که اغلب تجویز نمی‌شود. اما ممکن است برای توقف التهاب موثر باشد. ممکن است حتی تا یک سال طول بکشد که اثرات کامل آن مشخص شود و اگر طولانی مدت مصرف شود، احتمال دارد رنگ پوست را تغییر دهد.

بیشتر بخوانید: صبحانه برای روماتیسم

اصلاح کننده‌های پاسخ بیولوژیکی (نوعی DMARD)

اصلاح کننده‌های پاسخ بیولوژیکی نوعی DMARD هستند. آنها بخشی از پاسخ سیستم ایمنی را هدف قرار می‌دهند که منجر به التهاب و آسیب مفاصل می‌شود و با انجام این کار، می توانند وضعیت شما را بهبود بخشند و به تسکین علائم کمک کنند. برخی از این داروها عبارتند از:

• آباتاسپت
• آدالیمومب
• آناکینرا
• اتانرسپت
• ریتوکسیماب

این داروها نمی‌توانند آرتریت روماتوئید را درمان کنند. اگر داروها قطع شوند، علائم ممکن است عود کنند. اما درست مانند سایر DMARDها، اصلاح‌کننده‌های پاسخ بیولوژیکی ممکن است پیشرفت بیماری را کند کرده یا به بهبود آن کمک کنند. اگر پزشک شما یکی از آنها را تجویز کند، احتمالا آن را همراه با متوترکسات توصیه می‌کند. اصلاح کننده‌های پاسخ بیولوژیکی به صورت تزریقی هستند و قیمت بالایی دارند. علاوه بر این، اثرات دراز مدت آنها ناشناخته است.

گلوکوکورتیکوئید ها یا کورتون ها

این دسته داروهای ضد التهابی قوی هستند که می‌توانند سایر پاسخ‌های ایمنی را نیز مسدود کرده و آسیب مفاصل را متوقف یا کند کند. این داروها به صورت قرص یا به صورت تزریقی هستند. از انواع قرص‌های استروئیدی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• بتامتازون (سلستون)
• پردنیزون
• متیل پردنیزولون (مدرول)

به دلیل خطر عوارض جانبی، به طور کلی توصیه می شود که از این داروها فقط برای دوره‌های کوتاهی استفاده کنید. اگر عوارض جانبی شما شدید است، مصرف دارو را به طور ناگهانی قطع نکنید. ابتدا با پزشک خود در مورد آنچه که باید انجام دهید صحبت کنید.

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)

NSAIDها آنزیمی که التهاب را تحریک می‌کند، مسدود کرده و با کاهش التهاب، موجب کاهش تورم و درد می‌شوند. اما در کاهش آسیب مفاصل موثر نیستند. این داروها به تنهایی در درمان بیماری موثر نیستند و باید همراه با سایر داروهای روماتیسم مفصلی مصرف شوند. تعدادی از آنها شامل موارد زیر هستند:

• (Celebrex) Celecoxib
• دیکلوفناک (کاتافلام، ولتارن)
• اتودولاک (لودین)
• ایبوپروفن
• ایندومتاسین (ایندوسین)
• ملوکسیکام
• ناپروکسن

مانند گلوکوکورتیکوئیدها، باید آنها را برای دوره‌های کوتاهی استفاده کنید. زیرا ممکن است باعث مشکلات شدید دستگاه گوارش شوند. اگر سابقه زخم معده یا مشکلات کبدی، کلیوی و قلبی دارید، بهتر است این داروها را مصرف نکنید. از پزشک خود بپرسید که آیا NSAIDهای جدیدی با عوارض جانبی کمتر در دسترس هستند یا خیر.

مسکن‌ها

مسکن ها مانند استامینوفن و ترامادول درد را کاهش می‌دهند، اما تورم یا آسیب مفاصل را کاهش نمی‌دهند. این مسکن‌ها به دو شکل بدون نسخه و نسخه‌ای وجود دارند. برخی از مسکن‌های قوی حاوی مواد مخدر هستند. از این موارد با دقت استفاده کنید و در صورت داشتن سابقه اعتیاد به الکل یا سوء مصرف مواد، حتما به پزشک خود اطلاع دهید.

بیشتر بخوانید: چه غذاهایی برای روماتیسم خوب است؟

نکات مهم در مصرف داروها:

• همواره قبل از شروع هر نوع درمانی، با پزشک مشورت کنید.
• عوارض جانبی هر دارویی را جدی بگیرید و در صورت بروز مشکلات جدید، به پزشک اطلاع دهید.
• درمان روماتیسم مفصلی نیاز به پیگیری طولانی‌مدت دارد و ممکن است در صورت نیاز دوز دارو یا نوع آن تغییر کند.

سخن پایانی

درمان روماتیسم مفصلی نیازمند رویکردی جامع و چندجانبه است. انتخاب بهترین قرص باید بر اساس شرایط شخصی بیمار و تحت نظارت پزشک انجام شود. اطلاعات فوق می‌تواند به شما در انتخاب مناسب‌ترین دارو یا قرص کمک کند، اما هیچ‌گاه جایگزینی برای مشاوره پزشکی نیست. با رعایت دستورات پزشک و پیگیری منظم، می‌توان کیفیت زندگی بهتری را تجربه کرد.